Մենք ապրում ենք 21-րդ դարում։ 21-րդ դարը բնորոշվում է տեխնիկայի զարգացմամբ, այն տեխնոլոգիական գործիքների առաջընթացի մասին է, նախորդ դարի տեխզարգացման շարունակությունը։ Մարդը շարունակում է նորամուծություններ և հեղափոխություններ անել կյանքի բոլոր բնագավառներում։Մեր տարածաշրջանում, ցավոք, բնակչությունը 50-60%-ով դեռ ամեն կերպ կառչում է հին ավանդական կրթությունից, և ինչպես հեղինակն է բնորոշում, փորձում է ամեն կերպ «կարկատելով» պահել այդ ամենը։ Սակայն, քիչ տեղեկացված լինելու պատճառով մարդիկ շեշտը դնում են երկրորդայինի վրա՝ բաց թողնելով առաջնայինը։ Հանրակրթական դպրոցներում կրթությունը, սովոողների և սովորեցնողնրի հնարավորությունները սահմանափակ են հատուկ սահմանված ծրագրով։ Սովորելու հատուկ տեսություն չկա։ Ձևացնելով թե տեսություն կա, աչք է փակվում տեղեկատվության և նորարարության վրա, որը միայն ազատ կրթությունը կարող է տալ։ Կրթության մեջ ազատություն է պետք։ Արդյունքում դպրոցները տալիս են միանման, նույն մտածողություններով դաստիարակված շրջանավարտներ։ Այն ինչ, սովորողներին պետք է տալ ազատություն, ազատ մտքի, վարքի դրսևորում, որի արդյունքում կունենանք ինքնուրույն,հաստատված անհատներ։ Հասարակության մեջ կրթված մարդը հզոր է։ Գիտելիքն ուժ է, ինքնավստահություն, այն հզոր զենք է տգիտության դեմ։ Ըստ ամերիկյան մտավորականների, եթե ուզում եք, որ երեխան մտածի, ապա հենց մանկուց պետք է նրան լուրջ վերաբերվել, նրան պատասխանատվություն զգալ տալ, բայց խոսելով, ապահովելով նրա անհատական կյանքը և դաստիարակելով հենց սկզբից լուրջ մտածելու ունակ մարդ։ Եվ ես միանշանակ համամիտ եմ հեղինակի հետ։ Տարբեր հանրակրթական հաստատություններում սահմանափակ կրթություն ստացած շրջանավարտները անգամ տարիներ հետո որոշակի բախումների են հանդիպում , քանի որ նրանք համառորեն մերժում են ցակացած աննշան փոփոխություն, նրանք բարեփոխումներ անելու խթան չունեն։ Հասարակությանը ազատություն է պետք, ազատ արտահայտվելու, մտածելու իրավունք է պետք, և միայն այդ պարագայում մարդը, ազգը, պետությունը և երկիրը կկարողանան ազատվել դեպի միշտ նույն տեղում դոփելու շղթաներից, առաջ գնալ, զարգանալ։
Նարե Միրզոյան 